ده ماه پس از اینکه فضاپیمای DART ناسا به سمت یک سیارک کوچک هدف قرار گرفت، کاوشگر امروز در یک دور آموزشی دفاع سیاره ای که از مهندسان Aerojet Rocketdyne در ردموند، واشنگتن کمک گرفت، به چشم برخورد کرد.
DART – مخفف “Double Asteroid Redirect Test” – برای بررسی میزان تاثیر یک پرتابه در انحراف یک سیارک بالقوه تهدید کننده از زمین طراحی شده است.
در این حالت، جسم تهدیدی واقعی ایجاد نمی کند. هدف DART دیمورفوس بود، سیارکی به اندازه هرم بزرگ مصر که به دور سیارکی با عرض نیم مایل به نام دیدیموس می چرخد. هر دو اجرام آسمانی در مسیری قرار دارند که فراتر از مدار مریخ امتداد دارد و برای مطالعه به اندازه کافی به مدار زمین نزدیک می شود. در زمان برخورد امروز، منظومه سیارکی دوتایی نزدیک به 7 میلیون مایل از سیاره ما فاصله داشت.
تیم ماموریت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز در مریلند دست زدند و تشویق کردند زمانی که تصاویر تقریباً واقعی از دوربین DRACO فضاپیما نشان داد که Dimorphos در شیشه جلوی استعاری بزرگتر ظاهر می شود. بدنه فضاپیمای DART که ناسا می گوید وزن آن حدود 1260 پوند است و به اندازه یک دستگاه خودکار است، با سرعت تخمینی 14000 مایل در ساعت به مینی ماه برخورد کرد.
لوری گلیز، مدیر بخش علوم سیاره ای در اداره ماموریت علمی ناسا، در حالی که دوربین خالی می شد، گفت: “اوه، فوق العاده!” “اکنون علم شروع می شود.”
پس از برخورد، رالف سمل، مدیر APL درباره نابودی فضاپیما شوخی کرد. او گفت: «تا به حال از دیدن ناپدید شدن سیگنال آنقدر هیجان زده نشده بودم.
کاوشگری به نام LICIACube در حال مشاهده این برخورد از فاصله ایمن است و باید در چند روز آینده تصاویر خود را ارسال کند. و طی چند ماه آینده، مشاهدات انجام شده توسط تلسکوپ‌های زمینی و همچنین تلسکوپ فضایی هابل ناسا و تلسکوپ فضایی جیمز وب، چگونگی تغییر مدار دیمورفوس در اطراف دیدیموس در اثر برخورد را ردیابی خواهند کرد.
انتظار نمی رود این اثر چشمگیر باشد – شاید یک تغییر چند دقیقه ای در دوره مداری 11.9 ساعته دیمورفوس. کارولین ارنست، دانشمند ابزار DRACO در APL، گفت که به نظر می رسد این مینی ماه به جای یک تکه سنگ جامد، انبوهی از آوار است که به صورت آزاد بسته شده است. این می تواند بر میزان تأثیر DART به تغییر مدار تأثیر بگذارد.
با این حال، داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط مأموریت DART – به‌علاوه درس‌های آموخته‌شده از مأموریت‌های گذشته (مانند Deep Impact ناسا، که شامل سقوط دنباله‌دار در سال 2005 بود) و از مأموریت‌های آینده (مانند Hera آژانس فضایی اروپا، که باید دوباره بررسی شود. با دیدیموس و دیمورفوس در سال 2026) – می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا بهترین راه را برای منحرف کردن سیارک‌های قاتل مانند آنچه 66 میلیون سال پیش دایناسورها را محکوم کرد، کشف کنند.
بیل نلسون، مدیر ناسا در یک بیانیه خبری گفت: «در هسته خود، DART یک موفقیت بی‌سابقه برای دفاع سیاره‌ای است، اما همچنین یک مأموریت وحدت با مزایای واقعی برای همه بشریت است.» در حالی که ناسا به مطالعه فضا و سیاره ما می پردازد، ما نیز برای محافظت از این خانه تلاش می کنیم، و این همکاری بین المللی داستان علمی تخیلی را به واقعیت علمی تبدیل کرده است و یکی از راه های محافظت از زمین را نشان می دهد.
تیم Aerojet Rocketdyne در ردموند این موفقیت را به اشتراک گذاشت و در ساخت دو سیستم رانش برای فضاپیمای DART نقش ایفا کرد.
12 پیشران هیدرازین MR-103G Aerojet یک سری مانورهای تصحیح مسیر را در طول سفر 10 ماهه فضاپیما به Didymos انجام دادند. Aerojet همچنین یک سیستم پیشرانه الکتریکی خورشیدی آزمایشی به نام NEXT-C را بر اساس فناوری توسعه یافته در مرکز تحقیقاتی گلن ناسا در اوهایو طراحی و ساخت.
اد رینولدز، مدیر پروژه DART در APL، گفت پیشرانه های یون زنون NEXT-C برای یک آزمایش دو ساعته در طول سفر روشن شدند. مدیران ماموریت یک تعامل غیرمنتظره با فضاپیما را شناسایی کردند و بعداً متوجه شدند که سیستم رانشگر می تواند بیش از 100 آمپر جریان در یک سناریوی تنظیم مجدد نادر تولید کند.
رینولدز گفت: “این چیزی بود که ما آزمایش نکرده بودیم تا نشان دهیم می توانیم در برابر آن مقاومت کنیم.” او گفت که پس از تجزیه و تحلیل داده ها، تیم ماموریت تصمیم گرفت دیگر از پیشرانه های NEXT-C استفاده نکند مگر اینکه DART هدف خود را از دست بدهد و مجبور شود دو سال بعد برای دومین بار آماده شود.
خوشبختانه، مدیران مأموریت مجبور نبودند از این طرح پشتیبان پیروی کنند – و اکنون که مهندسان از سناریوی تنظیم مجدد مطلع هستند، می‌توانند آن را برای کاربردهای آینده سیستم رانشگر یونی NEXT-C تنظیم کنند.