اخترشناسان خواستار گسترش روز زمین به طور کامل و از شرکت هایی مانند اسپیس ایکس و آمازون برای کنار گذاشتن برنامه های خود برای ابر صورت فلکی شده اند.
از جمله نویسندگان تفسیر امروز در مجله Nature Astronomy مردیث رالز از دانشگاه واشنگتن است.
اخترشناسان نگرانی‌های خود را در مورد تأثیر هزاران ماهواره در مدار پایین زمین برای سال‌ها مطرح کرده‌اند، که با پرتاب اولین ماهواره‌های عملیاتی توسط SpaceX برای صورت فلکی پهنای باند Starlink در سال 2019 آغاز شد. رالز و سایر نویسندگان تفسیر امروز تأکید می‌کنند که آنها « آنها نه تنها نگران تداخل با مشاهدات نجومی خود هستند، بلکه نگران تأثیر گسترده تر ارزیابی آسمان شب نیز هستند.
رالز، محقق رصدخانه Vera C. Rubin و موسسه DIRAC، گفت: «ما برای مقابله با وضعیت به سرعت در حال تغییر ماهواره‌ها نیاز داریم تا بتوانیم به ایجاد آینده‌ای مشترک با آسمان‌های تاریک و آرام برای همه امیدوار باشیم. از UW، در یک بیانیه مطبوعاتی گفت.
رالز می گوید: رصدخانه روبین به دلیل آینه بزرگ و میدان دید وسیع، یکی از تاسیسات نجومی تحت تاثیر تعداد زیادی از ماهواره های درخشان خواهد بود – همان ویژگی هایی که آن را به موتور قابل توجهی برای اکتشافات تبدیل می کند. من بسیار علاقه مند هستم که چگونه باندهای ماهواره ای بر علم تأثیر می گذارند، اما مورد آسمان های تاریک و آرام بسیار بزرگتر از این است.
در این اظهار نظر به تهدیدهای دیگری برای محیط فضا اشاره شده است، از تهدیدات برخورد در مدار و زباله های مداری گرفته تا آلودگی ناشی از پرتاب موشک. اما در درجه اول بر پروژه هایی از جمله Starlink و پروژه Kuiper آمازون تمرکز دارد که هدف آن قرار دادن هزاران ماهواره در مدار پایین زمین یا LEO برای ارائه دسترسی پهنای باند جهانی از بالا است.
Starlink و Project Kuiper در ردموند، واشنگتن مستقر هستند. اسپیس ایکس ماهانه ده ها ماهواره می سازد و اکنون سرویس اینترنت محدودی ارائه می دهد. همین هفته، JSX مستقر در تگزاس، یک شرکت هواپیمایی هاپ-آن، اعلام کرد که از Starlink برای Wi-Fi در پرواز خود استفاده خواهد کرد. در همین حال، پروژه کویپر هنوز در حال توسعه است.
بسیاری از شرکت های دیگر – از جمله OneWeb، Telesat و Boeing – برنامه های خاص خود را برای صور فلکی ماهواره ای باند پهن دارند. اگر همه این طرح ها محقق شوند، ممکن است ده ها هزار ماهواره در طی یک دهه به دور آسمان بچرخند. برای اهداف خود، نویسندگان تفسیر نجوم طبیعت تخمین می‌زنند که تا سال 2030، 100000 ماهواره در ارتفاعات حدود 600 کیلومتری (373 مایل) در مدار قرار خواهند گرفت.
اسپیس ایکس و سایر شرکت‌ها در حال کار با ستاره‌شناسان بر روی راه‌هایی برای به حداقل رساندن تأثیر ماهواره‌هایشان بر رصد آسمان شب هستند، اما نویسندگان تفسیر امروز می‌گویند که این کافی نیست. “هیچ یک از این اقدامات کاهشی نمی تواند به طور کامل از صور فلکی اقماری LEO که برای علوم نجومی مضر است، جلوگیری کند. آنها نوشتند: «پرتاب ماهواره‌های بسیار کمتر تنها راه کاهشی است که می‌تواند این کار را انجام دهد.
از جمله توصیه های محققان:
- سازمان‌های نظارتی مانند کمیسیون ارتباطات فدرال باید تأثیر پروژه‌های فضایی بر محیط فضایی زمین را در طول فرآیند صدور مجوز ارزیابی کنند. نویسندگان محیط فضایی را به عنوان منطقه ای بین 62 مایل (یا 100 کیلومتر، به اصطلاح “خط جیبی”) و 22000 مایل بالاتر از سطح دریا (فاصله مداری برای ماهواره های geostationary) تعریف می کنند.
- دانشمندان باید شاخص‌هایی را برای «ردپای ترافیک فضایی» جهانی ایجاد کنند، که به‌صورت آزادانه به عنوان باری که هر شیء عمداً پرتاب می‌شود، بر ایمنی و انعطاف‌پذیری دیگر اجرام مداری و خود محیط مداری تعبیر می‌شود. این مفهوم مشابه “ردپای کربن” است که در ارزیابی تغییرات آب و هوایی ساخته دست بشر بسیار مهم است.
- در ماه فوریه، اتحادیه بین‌المللی نجوم مرکز جدیدی را برای رسیدگی به نگرانی‌ها در مورد تداخل ماهواره‌ای در رصد آسمان شب راه‌اندازی کرد و نویسندگان خواستار ایجاد یک مرکز رصد ماهواره‌ای زیر چتر سازمانی این مرکز شدند. آنها می گویند: «چنین کار کاهش درازمدت به منابع پایدار قابل توجهی نیاز دارد.
برخی از نویسندگان تفسیر درگیر به چالش کشیدن تصمیمات FCC در رابطه با شبکه Starlink اسپیس ایکس هستند و استدلال های ارائه شده در گزارش آنها موازی با آنچه در تفسیر امروز آمده است.
نویسنده اصلی تفسیر Nature Astronomy، The Space Ecology Case، اندی لارنس از دانشگاه ادینبورگ است. علاوه بر لارنس و رالز، موریبا جا، آرون باولی، فدریکو دی ورونو، سایمون گارینگتون، مایکل کرامر، سامانتا لاولر، جیمز لونتال، جاناتان مک داول و مارک مک‌کورین از نویسندگان همکار هستند..